1. ''Marker'' - fragment

Ptaki krążyły ponad budynkami, krzycząc głośno w wilgotnym powietrzu. Zataczały pętle wokół gigantycznej anteny na dachu, służącej podobno sieci komórkowej, ale ludzie różnie o niej mówili. Ostatnio jednak rzadko podnosili głowy, więc przestali gadać i się martwić. Pory roku zachodziły jedna na drugą, żadna się nie kończyła, wciąż trwała martwa jesień. Czarne drzewa, już bez liści, stały nieruchomo w sztywnym, gęstym poranku.
Chłopiec obudził się tego dnia wcześnie, być może z powodu krzyczących ptaków, i spojrzał przez okno na bure, płaskie niebo. Przypomniał sobie, że był to dzień jego urodzin, musi więc wydarzyć się coś znaczącego. Skończył szesnaście lat, od dzisiaj jest dorosły, podejmie wiążące decyzje, odgadnie coś ważnego. Ptaki jednak krzyczały krążąc i nie mógł się skupić. Wyciągnął ramię i przesunął nim w powietrzu, uruchomiła się telewizja na szklanej ścianie. Przesuwał palcami w powietrzu, popychając obrazy, należące do kolejnych programów. Było ich zbyt wiele, by przeglądać je ręcznie, telewizor sam się więc nastawił na oglądane najczęściej, ale i tak nie dałby rady nawet przelecieć wzrokiem przez wszystkie.
Nagle zaciekawiła go pewna wiadomość.
- Ostatnim odkryciem jest tak zwany marker - rzekł uczony w studio telewizyjnym. - Nazywamy tak pewien odcinek genu, dotychczas uważany za całkowicie zbędny. - Tu uczony wskazał palcem na pętlę, powiększoną do wielkich rozmiarów. - Ten właśnie mikroskopijny fragment wydziela światło.
-Czy wiemy, jaką funkcję pełni ten tajemniczy rodzaj promieniowania? - przerwała mu dziennikarka prowadząca wywiad.
-Mamy pewne teorie - zaczął uczony.
-Nic konkretnego - znowu przerwała natrętna kobieta.
-Zbyt wiele raczej, wiemy jednak, że nie we wszystkich organizmach występuje ów energetyczny marker.
-Sprawdź więc, czy świecisz. - Zakończyła dowcipem dziennikarka, gdyż taka była moda.

2. ''Arbajt'' - fragment

-Co za łobuzy! – wykrzyknęła Yanka, przeglądając wiadomości.
Z wściekłością uniosła rękę sponad tabletu leżącego, na kolanach. Zgięła palce, by pochwycić złodziei, nie bacząc na ich wirtualne istnienie. Pochyliła się w stronę sąsiada. Tanaka siedział nieruchomo niby posążek Buddy. Oburzona brakiem jego reakcji, otworzyła usta, by mu wytknąć obojętność.
-Nie krzycz na cały samolot, bo przestraszysz pasażerów – syknął.
Nawet nie skłonił ku niej głowy. Demonstrował, że nie ma powodu do paniki. Yanka wybucha, nie bacząc na innych, jest emocjonalna. Pobyt w Tokio nauczy ją wewnętrznej kontroli, już on tego przypilnuje. Nie przyniesie mu wstydu w miejscu publicznym.
„Ma rację, westchnęła, kilku zdenerwowanych pasażerów to potencjalne niebezpieczeństwo dla wszystkich”.
-Ukradli napis! –powiedziała gniewnie, ale cicho.
-To warte wzmianki w necie? – Choć Tanaka się zdziwił, jego twarz pozostała bez wyrazu. -Popatrz. – Wskazała palcem fotografię.
-Arbajt. – Przeczytawszy połowę napisu, skrzywił wargi w uśmiechu.
-Czytaj dalej – nalegała.
-Czy wiesz, w jakim znaczeniu używamy tego słowa w Japonii? – zapytał.
-Zamiast odpowiedzieć, dokończyła czytać. „Macht frei”.
-Arbajt to nielubiana praca z konieczności. – Dumnie podniósł brodę.
-I to mówi Japończyk!
-Pomoc ojcu w sklepie w zamian za wyliczone pieniądze na utrzymanie to właśnie arbajt. Praca, która jest upokorzeniem, a zapłata za nią cudzą łaską.
-Rozumiesz więc perfidię tego hasła. – Wskazywała je uparcie. Wreszcie zerknął z ukosa na odpiłowane wsporniki i wygięte litery.
-Wisiały ponad bramą w Auschwitz. – Zarysowała jej kształt w powietrzu, obracając nadgarstkiem. - Hitlerowcy zbudowali tam konzetrationlager podczas okupacji. Do obozu przywożono ludzi wagonami, służącymi do transportu zwierząt. Na rampie, szczując psami, ponaglano do wysiadania. Gromadami przechodzili pod napisem „Praca czyni cię wolnym”. W ten sposób Niemcy okłamywali świat, pokazując, że przywożą robotników do obozu pracy.