Wrzuć pięć centów

Plik:Wrzuc piec centow.pdf [[image:wrzuc piec centow autograf.gif]

Jechali powoli, rozglądając się, chociaż im się spieszyło, ale wiedzieli, że jest to najlepszy sposób dotarcia do celu. Ziemia znajdowała się wszędzie, a nie mogli jej odnaleźć, choć o to właśnie im chodziło. Rosła metalowa trawa i uginała się, skrzypiąc pod kopytami ich koni, tak je przynajmniej nazywali.

- Co to jest? - zapytał pierwszy z mędrców.

Mech porastał jego policzki, miejscami stwardniał i się wykruszał, więc uważali go za starego.

Drugi wytężył wzrok. W każdym oku widniały po dwie, zielone tęczówki i dwie źrenice, dlatego uważali go za wszechwidzącego.

- Nazwę to miastem - wtrącił trzeci.

Odznaczał się wysokim wzrostem i jasną skórą, która wydawała się na wpół przejrzysta, a jego wewnętrzne ciało oplatała sieć niebieskich żył. Wykrzywił blade usta, spoglądając z pogardą ponad głowami towarzyszy.

- Jacyś barwni ludzie w widmie tęczy - dodał.