Luty 2014

Znacie, to posłuchajcie : 6 lutego 2014

oni się poddają, bo tak się robi, bo chcą uniknąć wymówek. Infantylni mężczyźni w kabotyńskich rolach - na czym się oprzeć?

To święta maksyma i należy się jej trzymać, a więc poruszać znane motywy: stare zamki, znalezione niemowlęta, magiczny miecz, hotel zbrodni, superagent, zbawca. Gwarantuje to poczytność książki. Nie jest to żadna złośliwość ani też ironia, ale prosta zasada psychologiczna. Funkcjonuje powszechnie. Znamy wszyscy osoby, które są zadowolone ze swojej pracy, chociaż jest naprawdę prosta i nieatrakcyjna społecznie. Nawet może im bardziej w dół, tym wyższe zadowolenie z perfekcjonizmu. Osobiście znam osoby dumne z umiejętności pakowania prezentów w papier, otwierania drzwi i układania puszek na półce. A z tym to cała historia: kilkakrotnie spotykałam tego sprzedawcę, wydawało mi się, że jest z lekka opóźniony. Jakże się śmiał z ludzi, którzy nie potrafili znaleźć przedmiotu na półce, on zdejmował je migiem, znał miejsce każdego z nich, przecież je pracowicie codziennie układał. Wykorzystałam ten motyw w swoim opowiadaniu "Geniusz i lustro", chłopiec wypolerował lusterka do samochodu i ten perfekcjonizm stał się przepustką do lepszego życia. Nie powinniśmy się dziwić ani bynajmniej oburzać z takiego zadowolenia. Znasz popularne motywy, błyszczysz w towarzystwie, brylujesz na fejsie, doradzasz innym, na pewno więc zaproponujesz Lema. Obserwuję z radością toczący się właśnie konkurs o kotkach: zgadnij, z jakiej to książki. Ileż radości, ileż satysfakcji i punkt za punktem leci, wygrasz książkę o kotkach. Napisałam niestety o Szczurku w czerwonych butach w swojej książce "Wejście do baśni" i cóż mi z tego, że uznano ją w Japonii za arcydzieło i poświęcono jej pracę dyplomową na uniwersytecie Miyagi, konkursu nie będzie, tylko okrzyk "Fe! Szczur!" Przecież wszyscy musimy się brzydzić szczurów, taki kod emocjonalny. I jesteśmy bezpieczni, możemy pogłaskać kotka.

Błazen w gaciach : 4 lutego 2014

Zafajdane obyczaje! W książce "Talleyrand" Richard Harris opisuje poranek księcia. W garderobie czekał tłumek ważnych osób. Około jedenastej otwierały się drzwi do sypialni i wytaczał się z nich Talleyrand, biały niby bałwan, owinięty w liczne chusty, ubrany w kaftany, w kilka warstw flaneli i szlafmyc. Nie zwracając uwagi na gości, kuśtykał do krzesła przy kominku. Trzech służących rzucało się do czesania, pomadowania i pudrowania jego włosów. Kiedyś ich silny zapach przyprawił o mdłości Hortensję de Beuaharnais, gdy się pochylił na jej łożem, gratulując urodzenia syna. Po uczesaniu włosów, natychmiast nakładano mu kapelusz. Przynoszono srebrną misę z wodą i gąbkę do otarcia twarzy. Następnie się pochylał i wciągał nosem hałaśliwie dwie szklanki wody, którą wypluwał. Oto jest już kolejna misa wody, służący odwijali mu warstwy flaneli ze stóp, a on je mył bez żenady: prawą krótką, lewą wąską. Następnie wstawał, by się przechadzać po pokoju, a służący biegali za nim, odwijają kolejne warstwy flaneli, by go ubrać. Krążąc po pokoju, wygłaszał swoje słynne powiedzenia, ustalał kierunki polityki i rozsiewał plotki, powtarzane przez Paryż i ośmieszające przeciwników. Zastanawiam się, czy zasłaniali go od dołu ręcznikiem, gdy już opadła ostatnia warstwa flaneli, czy też stał i perorował, czy lepiej z Austrią czy z Rosją. Zastanawiam się również, czy za przeproszeniem odlał się do srebrnego dzbana w sypialni? Ale jak, będąc tak grubo owiniętym? A reszta hm konkretów, jak, gdzie? Historia nabrała wody w nos, pardon, w usta. Parę setek lat wcześniej olśniewający rycerze w zamkach robili to do kominków - były one olbrzymie, palono bale drewna, na dnie zalegała warstwa popiołu, więc...ale czy szukano pustej sali, czy może robiono to we dwoje jak teraz w Soczi? Często autorzy pytają o różne, dość podstawowe sprawy, inne mogą czekać, ta jest bardzo pilna.